Sevgi, zamanın ötesine geçebilir mi?
Gerçekten zamanın ötesine geçilebilir mi?
Zamanın ötesinde duyguları yaşamak mümkün müdür?
Zamanın ötesine gidebilir, kendimizi zamanın ve mekanın ötesine taşıyabilir miyiz?
Zamanın ötesinde yaşamak ister miyiz?
Zamanın ve mekanın ötesinde sevgi var mıdır?
Sevgi, zamanın geçip yaşamaya devam edebilir mi?
Böylesine sevgi yerine aşk demek gerekirdi…
Ama aşk sözcüğü o kadar adı kötüye çıkmış ve kötüye kullanılmış ki neredeyse tamamen anlamını yitirmiş görünüyor…
O yüzden kutsal sevgiden bahsetmek, daha soylu ve anlamlı geliyor sanki…
Aşk yerine sevgi, sevgi yerine de yaşama sevdası demek belki de daha doğru …
Belki de artık yeniden aşkın saf sevgiye dönüşmek zamanı gelmiştir, kimbilir …
Yaşam nerede başlar, ölüm nerede biter yada yaşam nerede biter, ölüm nerede başlar, kim nasıl bilebilir?
Gerçek sevgi, kendi yuvandan çıkıp, hiç bilmediğin tanımadığın başka bir yuvaya konmak ya da başka bir yuva olmak demek değil midir?
Aynı zamanda kendini yok etmek; varlık ve yokluk dahil her şeyin ötesine gitmek değil midir? Varlık ve yokluk denizinin ötesine geçmek, sınırları aşmaktır belki de?
Ne sormuştunuz?
Her anı yaşama sevdası, aynı zamanda her anı öldürmeyi gerektirmez mi?
Yaşamak, ölmek demekse; sevgi belki de yaşamın en uç sınırı veya en üstün noktasıdır…
Yaşamın sınırlarında her şey sevgi olur aşka uçarken; her şey sevgiye dönüşür…
Her yer ve her şey sevgi olur, sevgi keser…
O zaman, artık sen sevmezsin; sadece evren sever…”
-“Sevgiden bahsederken yüzlerimizi; yüzlerimizdeki ışığı bir görebilseydik? “ …
-“Görmeye gerek yok ki, bilmek yetmiyor mu?”…
-“ Biz onu düşündüğümüzde zaten oyuz… ona dönüşürüz…
Şimdi söyle; böyle hissederken; böyle hissederek yaşarken nasıl sevgisiz olabiliriz ?
Nasıl sevgisiz kalabiliriz ?
Yada hiç sevgisiz kalmış mıyızdır?
Hiç sevgisiz olmuş muyuzdur?
Bizler eğer istersek baştan aşağı sevgi oluruz…
Baştan aşağı sevgiye dönüştüğümüzde kımıldamak istemez, kımıldayamaz oluruz. Sevgi keyfinin alabildiğine uzaması için, sevgien başka her şeyden vazgeçerken, dünyamızdaki her şey küçülür,küçülür, küçücük olur…
Ah o sevgi; zamanı mekanı kaldırırda nasıl sonsuzluğa atıverir bizleri..
Sonsuz sevgiye ve sonsuzluğa kavuşan başka ne ister ?
Hiçbir şeye ve konuşmaya gerek kalmaz ki…
Sevgi denizinde susarken, evren konuşur…
Ne ki evren bizimleyken, her yer evler sokaklar şehirler; neşeye keserdi, ışığa keserdi…
Birlikte güler, birlikte ağlardık…
Duygularımız; zekalarımız çoğalarak katlanırdı…
Konuşmamız gerekmezdi…
Hatta konuşmak bile gerekmezdi, gözlere de ihtiyaç olmazdı…
Konuşmadan anlaşılırdı…
Nasıl olduğumuzu anlamak için bile ne aynı zamana ve ne de aynı mekana ihtiyaç duyardık…
Sevdiklerimize ulaşmak için onları düşünmemiz yeterdi…
Bazen sevgi denizinde kaybolunurdu…
Bazen evrenden bir fısıltı duyulurdu;
”Ama zamanın ve mekanın ötesinde sevgi sonsuza kadar sürer değil mi; sevgi bitmez değil mi? Sevgi her şeye galebe çalar mı ? Ya da çalmalı mı?”
Ne dersiniz? Gerçek sevgi biter mi?
Geçmişten geleceğe bütün mekanlarda sonsuz bir sevgi hayal etmek ister misiniz?
Böylesi bir sevgi varsa, bu sevgi hala yaşayan hisseden bir sevgi midir?
Ya da öyle bir sevgi olarak kalabilir mi?
Gerçekte böyle bir sevgi varsa ve hala yaşıyorsa, bu sevgi sonsuzluğa hapsolmuş değil midir?
Sonsuzluğa hapsolmuş bir sevgi donarak kalıplaşmaz mı?
Böylesi bir sevgi, içimizde var olan hüznü ve belirsizliği yok edebilir mi?
Gerçekten zamanın ve mekanın ötesinde bitmeyen bir sevgi var mıdır?
Tüm zamanları ve mekanları arayıp, bu soruya bir cevap bulabilir misiniz; bizi içinde hapis olduğumuz bu belirsizlikten kurtarabilir, bize bir müjde verebilir misiniz?
Belki de bu belirsizliktir bizi bu hale getiren…
Bizi sevgiye mahkum yaşatan yada öldüren…
Söyleyin bana…
Geçmişte mi yaşıyoruz sanıyorsunuz?
Hayır yanılıyorsunuz; aslında belki de gelecekte yaşıyoruz…
Bu kadar belirsizliği severken, her an belki de kendimizi belirsizliğe ve geleceğe dönüştürüyoruz…
Gerçekten zamanın ve mekanın ötesinde sevgi var mıdır?
Bu yazı, Aydili Şairleri Antolojisi’nde yayınlanmıştır.